zoals in vorig bericht vermeld waren de weergoden ons ook niet altijd goed gezind. zo geeft het dak op de foto hieronder al snel het idee van een ware skeelerbaan. ook al zou ik het risico zelf niet graag nemen op een dakrand van zo’n 14 meter.
Het dak was net als de mast nog geen twee weken oud en met gevaar voor eigen leven heb ik de restanten bet nylon touw vastgezet aan de schoorstenen en de hijsbalk. dit heb ik zelf gedaan met windkracht 12. uiteraard een gordel om, maar niet iets dat je zo maar even voor de lol uitvoert. daarna ben ik drie dagen bezig geweest om de rommel te verwijderen, een noodzeil te spannen en meerdere keren per dag met een wisser het dak op om het water gunstiger te laten afvloeien. je kunt nog precies zien waar de mast heeft gestaan. De mast op zich had de storm wel kunnen weerstaan, maar een antennemas is nu eenmaal geen mast op een zeilboot zodat een opervlakte van 50 m2 dakbedekking die spontaan omhoog komt toch een klein beetje te veel was.
